
همان سان که گفته می شود: اصفهان، نصف جهان ؛ اصفهان شهری است که باید پیاده آن را پیمود تا بهتر آن را دریافت. شهری که به گل رز شکفته، بهشت ثانی و پل فیروزه ای و ... شهرت یافته است، عنوان هایی که از روزگاران ملکشاه سلجوقی (سده ی پنجم هجری/ یازده میلادی) و عصر شاه عباس بزرگ (سده یازدهم هجری/ هفده میلادی) بر آن نهاده شده، تا بر آن ، آن گونه که در دوران شکوفایی اش هستی یافته، ارج گذاشته شود.
یادگارهایی که به ثبت آمار جهانی یونسکو نایل گردیده اند
مرکز شهر اصفهان را می توان میدان بزرگ نقش جهان (امام) دانست که در زمره ی آثار تاریخی ثبت شده در آمار جهانی یونسکو رسیده است، میدانی که به سبب بزرگی و زیبایی بی همتایش، سزاوار این عنوان گردیده است و در آینده ای نزدیک، کاخ چهلستون اصفهان نیز به ثبت آمار جهانی، نایل خواهد گردید.
امروزه، مردم اصفهان شیفته ی قدم زدن در فضاهای سبز حاشیه ی زاینده رود ، به ویژه پیرامون پل های زیبایش (چون سی و سه پل و خواجو) در شب هنگام هستند. به ویژه در شب، که گرمای روز کاهش یافته و زمان نگریستن با شکیبایی است بر این همه زیبایی و هم آهنگی در ساختارهای بناهای جاودانی اش. شب هنگام، میدان نقش جهان نیز با هوایی دلنشین که طراوتش ناشی از حوض آب گسترده و چمن های سرسبزش است، مردم را چه ایرانی و چه خارجی به سوی خود جذب می کند و اصفهانی ها نیز خانوادگی به این گردشگران افزوده می شوند تا زمانی را بر چمن های آن بیاسایند و به تحسین میدان نقش جهان بپردازند که رویایی گردیده و آن چنان زیبا شده که در خاطر و ذهنی، دیگر نمی گنجد.